Eskiden sabah ezanı hüzün verirdi, birini düşünmek içimi acıtırdı,geçmiş suçluluk hissettirirdi, bazen çok üzülüp ağlardım, çok yoğun nefret ederdim.. şimdiyse yokluyorum içimi hayata dair. bomboş. hiçbir şey yok.
trenle seyahat ediyordum dün rüyamda o his en güzeli. kara mizaç en güzeli. kitaplar en güzeli. egonuzdan daha büyük ve kendinizi adayacağınız o "şey"i bulmak en güzeli.kabusların, anksiyetelerin, krizlerin geçmesi en güzeli. kendi yolumda kendi doğrularımla olmak en güzeli. belki çok zoru ama benim gibiler için tek yol.
şimdi ellerimde hissizlik. bir köpek ölüsü gibi. bakıyorum gözlerine, donuk. tükenmiş.
kumdan bir kaleyim ben kimsecikler görmeden duymadan ellerimle en baştan yeniden yeniden inşa ettim.
sonra içimden çocukluğu söktüm bir gece, oyuncak beyaz at suretinde babamın ellerine teslim ettim.
ve ben kendim suçlamaktan vazgeçtim - çarpık olan dış dünyanın iskeletiymiş aslında- ben inançlarımı buldum, en nihayetinde de ben koca bir kadın oldum.
