İstanbul

Adımlarımı izliyorum ve hep aynı komutu veriyorum kendime ,dışa doğru bas, biraz fazla dışa bas.
küçüklüğümden beri içe doğru kayan sağ ayağıma konsantre olmuş onu eğitmeye çalışıyorum. Minik
ayaklarımın yanısıra giden o büyük adamın ayaklarını izlediğimi anımsıyorum. İçe basma kızım dışa doğru bas.
O cilalı ayakkabılar, hangi ayağı taşıyorsa o yöne basardı. Bana yetişkin ve itici gelirdi.
Şimdi ne çirkin buluyorum edindiğim alışkanlığı.
Binanın önüne vardık nihayet, gereksiz gördüğüm ve geçmek bilmeyen
o yol o mesafe tükendi sonunda. Vedalaştık, adetim olduğu üzere arkama bir kez olsun dönüp bakmadan
içeri girdim, asansörün kapısını tuttum ve birdenbire- neredeyse istemsiz diyeceğim- kafamı geldiğim yola çevirdim.
Dönüşüm gibi ani, yoğun bir yalnızlık, terk edilmişlik vurdu yüzüme. Issız sokaktaki ağaçların ardına saklanmış cılız lamba, yaprakları oynaştıran rüzgarla birlikte bana oyun yapıyordu. Kaldırımda yüzeyi hafif hafif oynayan
bir deniz gördüm. Nereden bileceğim orada kimseyi görememenin beni böyle ürperteceğini. Eve çıktım ve varlığını unutmuş
olduğum o lanet sağ ayağım içe basa basa dolandım,düşündüm. Nihayetinde avuçlarımı açtığımda ellerim un ufak döküldü yerlere. Ve işte! Sen de parçalandın öbür hikayeler gibi. Dağıldın ,
yok ettin beni alıp götürdün! Böyle böyle ne yapalım. Yine gitmek gerekecek alın götürün beni buradan diye
yalvaramayacağıma göre.. Dank etti bana, bu kafa hiç doğru çalışmayacak. Ne yapalım? Yeni
 hikayeler yaratmak gerekecek. Yoksa uyuyamam efendim,
nasıl uyunur bu kırıkların çıkıkların arasında. Yüzüme bile bakamam, boynuma dolanan yılanlar keyifle tıslarken.
Hadi hoşçakalın şunun şurasında beni göreceğiniz birkaç yüz gün daha kaldı.