Yalan Söylemek Neden Kötü Olsun ki?

Kurmaca dediğimiz şey de yalanın bir türüdür sonuçta. O zaman sanat da bir yalandır mı diyeceğiz? Zaten gerçeğin ne olduğuna dair kesin bir kanıya bile varamıyoruz. Üstelik yalan söylemek sizi kötü duruma düşmekten de kurtarır çoğu zaman. Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlarmış. O zaman neden, neden kötüdür yalan?
Bu gerçekten aklımı fazlasıyla meşgul etti son bir iki gündür. Yalan söylemenin bir hastalık ve günah sayılması dışında bir de erdemli insanın yalan söylememesi gerekir. Aman canım bunlar klasik şeyler. Hayatında yalnızca maddiyata önem veren, parayı tek geçen bir insan neden yalan söylemesin ki? Pragmatizmi kendine esas almışsa, ve sadece g*tünü kurtarmaya bakıyorsa önünde bir engel yoktur. Tabi yalan söyleyebilmek herkes için kolay da değildir, ustalık ister cemiyette pişmek ister. Ama bu kadar kendi çıkarlarına düşkün birisi farkında olmadan kendi kuyusunu kazmış olur. Çünkü yalan,yalnızca kısa vadede iyi bir şeydir. Zamanla etraftaki insanlar durumu çakmaya başlar, size güvenmezler ve sizden uzaklarşırlar. Sanırım bu yetişme tarzıyla ilgili. Çünkü iyi yetişmiş bir insan, içi rahat yalan söyleyemez. Ona belki enayi derler ama içindeki adalet duygusu onu asla rahat bırakmayarak vicdanını kıskıvrak yakalayıverir ve rahat huzur bırakmaz. Ne bileyim ben, dönüp dolaşıp yine insanın kendisini bulacak bir şeydir bu işte. Bir de yalanın dozajı vardır ki, arada bir ufak ufak hepimizin kanına karışır. Eğer ki alışkanlık-ki alışkanlık zaten başlıbaşına kötü bir şey- haline gelirse ve içinizde o yumuşacık sesini yayarak büyürse- şeytan dürtmesi böyle olsa gerek, hadi canım ne olacak sanki o nereden bilecek yalan söyledğini gibi- işte o zaman tedavi isteyen bir bağımlı haline geldiniz demektir. Olabildiğince kaçmak lazım yani. Beyazı siyahı yok bu işin, her güzel ve zararlı illet gibi sizi çaktırmadan kafes altına alıverir.